Saturday, April 7, 2012

തിരമാലകള്‍




ഒന്നിന് പിറകെ മറ്റൊന്നായി 
തിരമാലകള്‍ ആര്‍ത്തലച്ചു വരുന്നു. 
ഇന്നലെ നാം വന്നപ്പോള്‍ 
കടലും തിരമാലകളും 
വളരെ ശാന്തമായിരുന്നല്ലോ.....?
ഇന്നെന്തേ ഇവയിങ്ങനെ?
.......
കാറ്റിന്റെ ഗതി വിഗതികളാണ് 
എന്നാണു അവര്‍ പറയുന്നത്.
.........................
ഏയ്‌ , അങ്ങനെയാവുമോ?.....
സാഗരം തന്റെ പ്രിയതമനെ 
പ്രണയിക്കുന്നിടത്ത് ,
മൂന്നാമനായ് ഒരു കാറ്റിനെന്തു പ്രസക്തി ?
.............................
പരസഹസ്രം കരങ്ങളാല്‍
തന്റെ പ്രിയതമനെ 
ആഞ്ഞു പുണരുന്ന സാഗരം, 
പക്ഷെ,
അടുത്ത നിമിഷം പിന്‍വാങ്ങുന്നതെന്തു കൊണ്ടാവാം............?
.......................
പിന്‍വാങ്ങുന്നുവെന്ന് ആര് പറഞ്ഞു?
യുഗങ്ങളായ്‌,
പരസ്പരം പുണര്‍ന്നു തന്നെയിരിക്കുകയല്ലേ ......
അവര്‍ രണ്ടും.......
ഒരിക്കലും വേര്‍പിരിയില്ലെന്ന,
തീവ്ര നിശ്ചയവുമായ് ...............
..............................
പിന്നെയിക്കാണുന്നതിന്റെ അര്‍ത്ഥമെന്താണെന്നോ.....?
ഒരുമിച്ചിരിക്കുംബോഴും 
ഇനിയും കൈവന്നിട്ടില്ലാത്തൊരു 
മോഹ സാക്ഷാല്‍കാരം.....
അതിനായവര്‍ അനവരതം പ്രയത്നിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു...
അതെന്താണെന്നോ.....?
ഒന്നായിത്തീരുക.......
നമ്മെ പ്പോലെത്തന്നെ,
നാം ഇപ്പോഴും ഒരുമിച്ചിരിക്കുംബോഴും 
ഒന്നല്ല, 
ഒരാള്‍ അപരനില്‍ വിലയം പ്രാപിക്കുക,
ഒന്നായിത്തീരുക....
അതാണാ മോക്ഷം , മോഹ സാക്ഷാല്‍കാരം,
..................................
അതിനാണവള്‍ 
തന്റെ പേവല കരപല്ലവങ്ങള്‍ കൊണ്ട്,
ചിലപ്പോള്‍ തഴുകലായും,
മറ്റു ചിലപ്പോള്‍  താഡനങ്ങളായും ....
വീണ്ടും വീണ്ടും അവനെ
 പുല്കിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നത്.
................................
ഈ കാറ്റിനെയാണ് നമിക്കേണ്ടത് .....
എന്തിനെന്നോ.....?
ഇത്രയും ഭ്രാന്തമായി സ്നേഹിക്കാന്‍ 
അവളെ പ്രാപ്തയാക്കുന്നത് 
ഈ നിഷ്കാമ കര്‍മ്മിയല്ലേ?
......................
.......................
അന്നേരം ...........
തങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍, 
മനസിനകത്തങ്ങളില്‍,
എവിടെയൊക്കെയോ ...
ശക്തമായ ഒരു കൊടുങ്കാറ്റ്.....
വന്യമായുദിച്ചുയരുന്നത് 
ഉള്‍പുളകത്തോടെ ....
അവരറിഞ്ഞു....
..................................

Thursday, September 15, 2011

അത്രമേല്‍ സ്നേഹിക്കയാല്‍...


പ്രിയസഖീ...
അങ്ങനെ നാം ഒന്നിച്ചു...
നീണ്ട കാലത്തെ ,  യുഗങ്ങളുടെ , മന്വന്തരങ്ങളുടെ തപസ്സിനൊടുവില്‍. 

മനസാ നാം മുന്നേ ഒരുമിച്ചിരുന്നു. 
കനവുകളിലെ മുഖമില്ലാ രാജകുമാരിക്ക് നിന്റെ മുഖം വരച്ചു ചേര്‍ക്കപ്പെട്ട അന്നു മുതല്‍ തന്നെ.
എന്നിട്ടുമെന്തേ...?

നാം ശ്രമിക്കയ്കയാണെന്ന് ദൈവം പോലും പറയില്ല!
നമ്മുടെ കൊച്ചു ഗൃഹത്തിനകത്ത് നാം പറുദീസയൊരുക്കിയിരുന്നു.
നമ്മുടെ കുഞ്ഞു ഹൃത്തിനകത്ത് വസന്താരാമങ്ങളും ...
മരുഭൂവായിരുന്ന എന്‍ ചിത്തം നിന്‍ കുളിര്‍ ഗാന നിശ്വാസത്താല്‍  നീ ഉര്‍വ്വരമാക്കി.
കിനാക്കളുടെ ജീര്‍ണ്ണ ജഡങ്ങളും അസ്ഥിത്തറകളും തുലാവര്‍ഷപ്പെയ്ത്തിലൂടെ നീ ശുദ്ധീകരിച്ചു.
എന്നിട്ടുമെന്തേ...?

നാം ശ്രമിച്ചില്ലെന്ന് ദൈവം പോലും പറയില്ല! തീര്‍ച്ച 

വേനലും വസന്തവും ശിശിരവും ഹേമന്തവും മാറി മാറി കടന്നുപോയ്.
കൂടുതലടുപ്പിക്കയല്ലാതെ മറ്റൊരു മാറ്റവും ഋതുക്കള്‍ വരുത്തിയില്ല!
എന്റെ കൈകള്‍ക്കിടയില്‍ സുരക്ഷിതത്വം തേടിയ നിന്റെ കരങ്ങളുടെ താപത്തിനൊരു വ്യതിയാനവും ഭവിച്ചതുമില്ല!!
നയനങ്ങള്‍ ചക്രവാളങ്ങളാക്കി നാമതില്‍ മഴവില്ലുകള്‍ തീര്‍ത്തു!
കണ്ണില്‍ കണ്ണില്‍ നോക്കി നാമീ പ്രപഞ്ചം തന്നെ വിസ്മരിച്ചെത്ര യുഗങ്ങള്‍ തീര്‍ത്തു!! 
എന്നിട്ടുമെന്തേ ...?

ആ വസന്തം മാത്രം നമുക്കന്യമായി...?
എന്തേ നമുക്കൊന്നാവാന്‍ കഴിയാതിരിക്കുന്നിപ്പഴും .... ?
ഞാനെന്നതില്‍ ഞാനും നീയെന്നതില്‍ നീയും 
നാമെന്നതില്‍ ദ്വന്ദവും ഇപ്പോഴും ചെറുതായി സ്പന്ദിക്കുന്നുവല്ലേ ...?
ഞാനും നീയും ഞങ്ങളുമല്ലാതെ പുതിയൊരര്‍ത്ഥവും അതിനൊരു പദവും 
നമുക്കെന്തേ ലഭിക്കുന്നില്ല ?
അത്രമേല്‍ സ്നേഹിക്കയാല്‍ സഖീ ....
ആ മോക്ഷപ്രാപ്തിക്കിനിയെത്ര ജന്മം .......?

Thursday, September 8, 2011

മായ്ക്ക റബ്ബര്‍



അഞ്ചാം ക്ലാസ്സിലെ വലതു വശത്തെ നാലാം ബെഞ്ച്,
നാലുവര്‍ഷം പഴക്കമുള്ള, വക്കുകള്‍ തരംഗിതമായ  പുസ്തകങ്ങള്‍ ഒരിഞ്ചു വീതിയുള്ള വെളുത്ത റബ്ബര്‍ ബാന്‍ഡില്‍ ഒരുമയില്ലെങ്കിലും ഒന്നായി കിടക്കുന്നു.
അതിനു മുകളില്‍ ജേഷ്ട്ടന്മാരിലൂടെ കൈ മറിഞ്ഞെത്തിയ തുരുമ്പിച്ച ജ്യോമിതിപ്പെട്ടി, ആ കൊച്ചു പെട്ടിയുടെ ഇരുണ്ട അകത്തളത്തില്‍ അവന്‍ ( പെന്‍സില്‍ )
അവളോട്‌ ( മായ്ക്ക റബ്ബര്‍ ) ദുഃഖം ഘനീഭവിച്ച സ്വരത്തില്‍ മന്ത്രിച്ചു. 
"ഐ ആം സോറി ...."
"എന്തിന് ? എന്ത് പറ്റി എന്റെ കുട്ടേട്ടന് "?
"എന്തിനെന്നോ ? ഞാന്‍ ഓരോ പ്രാവശ്യം തെറ്റു വരുത്തുമ്പോഴും നീയല്ലേ നൊമ്പരപ്പെടുന്നത് ? എന്റെ തെറ്റുകള്‍ അന്യരുടെ കണ്ണില്‍പ്പെടുന്നതിനു മുമ്പ് നീ മായ്ച്ചു കളയുന്നു, ഞാന്‍ വരുത്തി വെക്കുന്ന തെറ്റുകള്‍ നീ ഓരോ പ്രാവശ്യം മായ്ക്കുമ്പോഴും  നിന്റെ ശരീരത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം നീ ത്യജിക്കുന്നു .... , ഓരോ തവണയും നീ എനിക്കായി സ്വയം ചുരുങ്ങി കൊണ്ടിരിക്കുന്നു ......"
"ശരി തന്നെ ! പക്ഷെ ഞാനത് കാര്യമാക്കുന്നെയില്ല....
എന്റെ നിയോഗം തന്നെ അതല്ലേ ? നിന്നില്‍ തെറ്റു വരുമ്പോള്‍ നിന്നെ സഹായിക്കാനല്ലേ ഞാന്‍ നിര്‍മ്മിക്കപ്പെട്ടത് ? ഇങ്ങനെ തേഞ്ഞു തീര്‍ന്നു അവസാനം ഒരുനാള്‍ നീയെന്നെ മാറ്റി പുതിയ ഒരെണ്ണം സ്വന്തമാക്കുമ്പോഴും ഞാനെന്തിനു പരിഭവിക്കണം? എന്റെ ജന്മം സംപൂര്‍ണ്ണമായെന്ന സംതൃപ്തി മാത്രമേ എനിക്കന്നേരമുണ്ടാകൂ ! "
"കരയാതിരിക്ക് , നീ നിന്റെ നിയോഗം തുടരൂ, .... ഞാനെന്റെതും ... നിന്നെ പോലെ ഞാനോ എന്നെ പോലെ നീയോ ആവില്ലൊരിക്കലും, ആവാന്‍ ശ്രമിക്കയുമരുത്..."

Monday, September 5, 2011

വാല്‍മീകം


നല്ല പശിമയും ചുവപ്പുമുള്ള മണ്ണ് അവിടെക്കൊണ്ടുകൂട്ടിയതാരായിരുന്നു? അതെ, അതവര്‍ തന്നെ അവന്റെ മാതാപിതാക്കള്‍, കുടുംബം. അതിനാലൊരു വാത്മീകം പണിയാനുള്ള ആത്മദാഹം അവന്‍ എന്റെ സാമിപ്യത്തില്‍ എരിച്ചുതീര്‍ക്കുകയായിരുന്നു. 

പ്രവാസത്തിന്റെ ഏകാന്തതയുടെ തുരുത്തുകളിലൊരുനാള്‍  ഞാനവനെ വീണ്ടും കണ്ടെത്തിയപ്പോഴേക്കും ആ ഉറച്ച വാത്മീകത്തിനകത്തെങ്ങോ വീണ്ടെടുക്കാനാവാത്ത വിധം അവന്‍ വേരു പിടിച്ചിരുന്നു. 
ഒരു താപസന്റെ സംയമനത്തോടെ ആ മണ്‍പുറ്റില്‍  നിന്നും  അന്നേരം അവന്‍ അരുള്‍ ചെയ്തു.
"ഞാനും എനിക്കൊരു കണ്ണാടിയും ...... സ്വയം  നിര്‍മ്മിച്ച ഈ വാല്മീകത്തിനകത്ത് ഞാന്‍ സംതൃപ്തനാണ് , ഇവിടെ .......... ഈ ഏകാന്തതയിലെങ്കിലും എനിക്ക് ഞാനാവാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ട്".....