പ്രിയസഖീ...
അങ്ങനെ നാം ഒന്നിച്ചു...
നീണ്ട കാലത്തെ , യുഗങ്ങളുടെ , മന്വന്തരങ്ങളുടെ തപസ്സിനൊടുവില്.
മനസാ നാം മുന്നേ ഒരുമിച്ചിരുന്നു.
കനവുകളിലെ മുഖമില്ലാ രാജകുമാരിക്ക് നിന്റെ മുഖം വരച്ചു ചേര്ക്കപ്പെട്ട അന്നു മുതല് തന്നെ.
എന്നിട്ടുമെന്തേ...?
നാം ശ്രമിക്കയ്കയാണെന്ന് ദൈവം പോലും പറയില്ല!
നമ്മുടെ കൊച്ചു ഗൃഹത്തിനകത്ത് നാം പറുദീസയൊരുക്കിയിരുന്നു.
നമ്മുടെ കുഞ്ഞു ഹൃത്തിനകത്ത് വസന്താരാമങ്ങളും ...
മരുഭൂവായിരുന്ന എന് ചിത്തം നിന് കുളിര് ഗാന നിശ്വാസത്താല് നീ ഉര്വ്വരമാക്കി.
കിനാക്കളുടെ ജീര്ണ്ണ ജഡങ്ങളും അസ്ഥിത്തറകളും തുലാവര്ഷപ്പെയ്ത്തിലൂടെ നീ ശുദ്ധീകരിച്ചു.
എന്നിട്ടുമെന്തേ...?
നാം ശ്രമിച്ചില്ലെന്ന് ദൈവം പോലും പറയില്ല! തീര്ച്ച
വേനലും വസന്തവും ശിശിരവും ഹേമന്തവും മാറി മാറി കടന്നുപോയ്.
കൂടുതലടുപ്പിക്കയല്ലാതെ മറ്റൊരു മാറ്റവും ഋതുക്കള് വരുത്തിയില്ല!
എന്റെ കൈകള്ക്കിടയില് സുരക്ഷിതത്വം തേടിയ നിന്റെ കരങ്ങളുടെ താപത്തിനൊരു വ്യതിയാനവും ഭവിച്ചതുമില്ല!!
നയനങ്ങള് ചക്രവാളങ്ങളാക്കി നാമതില് മഴവില്ലുകള് തീര്ത്തു!
കണ്ണില് കണ്ണില് നോക്കി നാമീ പ്രപഞ്ചം തന്നെ വിസ്മരിച്ചെത്ര യുഗങ്ങള് തീര്ത്തു!!
എന്നിട്ടുമെന്തേ ...?
ആ വസന്തം മാത്രം നമുക്കന്യമായി...?
എന്തേ നമുക്കൊന്നാവാന് കഴിയാതിരിക്കുന്നിപ്പഴും .... ?
ഞാനെന്നതില് ഞാനും നീയെന്നതില് നീയും
നാമെന്നതില് ദ്വന്ദവും ഇപ്പോഴും ചെറുതായി സ്പന്ദിക്കുന്നുവല്ലേ ...?
ഞാനും നീയും ഞങ്ങളുമല്ലാതെ പുതിയൊരര്ത്ഥവും അതിനൊരു പദവും
നമുക്കെന്തേ ലഭിക്കുന്നില്ല ?
അത്രമേല് സ്നേഹിക്കയാല് സഖീ ....
ആ മോക്ഷപ്രാപ്തിക്കിനിയെത്ര ജന്മം .......?